SALM CII

Domine exaudi.

Gweddi y ffyddloniaid yn amser caethiwed Babel.

¹O Arglwydd, erglyw fy ngweddi,

a doed fy nghri hyd attad:

²Na chudd d’wyneb mewn ing tra fwyf,

clyw, clyw, pan alwyf arnad.

³Fy nyddiau aethant fel y mwg,

sef cynddrwg im cystuddiwyd:

Fy esgyrn poethant achos hyn,

fal tewyn ar yr aelwyd.

⁴Fy nghalon trawyd â chryn iâs,

ac fel y gwelltglas gwywodd:

Fel yr anghofiais fwyta ’mwyd

dirmygwyd fi yn ormodd.

⁵Glynodd fy esgyrn wrth fy nghroen,

gan faint fy mhoen a’m tuchan.

⁶Fel un o’r anialwch, lle y trig

y pelig, neu’r dylluan.

⁷Neu fel un o adar y to,

a fai yn gwilio ’i fywyd,

Yn rhodio ’n unic ben y ty:

wyf anhy ac anhyfryd.

⁸Fy ngelynion â thafod rhydd,

hwy beunydd a’m difenwant:

A than ynfydu yn ei gwyn,

i’m herbyn y tyngasant.

⁹Fel llwch a lludw yn fy mhla,

fu’r bara a fwyteais:

Yr un wedd yn y ddiod fau

fy nagrau a gymysgais.

¹⁰A hyn fu o’th ddigofaint di,

am yt’ fy nghodi unwaith:

Ac herwydd bod dy ddig yn fawr,

i’r llawr i’m teflaist eilwaith.

¹¹Fy nyddiau troesant ar y rhod,

ac fel y cysgod ciliant:

A minnau a wywais achos hyn,

fel y glaswelltyn methiant.

¹²Ond tydi Dduw, fy Arglwydd da,

a barhei yn dragwyddol,

O oes i oes dy enw a aeth

mewn coffadwriaeth grasol.

¹³O cyfod bellach trugarhâ,

o Dduw bydd dda wrth Sion:

Mae’n fadws wrthi drugarhau,

fel dyma’r nodau’n union:

¹⁴Cans hoff iawn gan dy weision di,

ei meini a’i magwyrau,

Maent yn tosturio wrth ei llwch,

a’i thristwch, a’i thrallodau.

¹⁵Yno yr holl genhedloedd byw

yr Arglwydd Dduw a ofnant:

A’r holl frenhionedd trwy y byd,

a ront yt gyd-ogoniant.

¹⁶Pan adeileder Sion wych,

a hon yn ddrych i’r gwledydd:

Pan weler gwaith yr Arglwydd ne’,

y molir e’n dragywydd.

¹⁷Edrychodd hwn ar weddi’r gwael,

rhoes iddynt gael ei harchau:

¹⁸Scrifennir hyn: a’r oes yn ol

a gaiff ei ganmol yntau.

¹⁹Cans Duw edrychodd o’r nef fry,

ar ei gyssegrdy, Sion:

²⁰Clybu ei griddfan, er rhyddhau

plant angau ’i garcharorion.

²¹Fel y cydleisient hwy ar gân,

yn Seion lân, ei foliant:

Ac ynghaer-Salem yr un wedd,

ei fowredd a’i ogoniant.

²²Hyn fydd pan gasglo pawb ynghyd,

yn unfryd iw foliannu:

A’r holl dyrnasoedd dont yngwydd

yr Arglwydd, iw wasnaethu.

²³Duw ar y ffordd lleihâdd fy nerth,

byrrhâdd fy mrhydferth ddyddiau:

A mi’n disgwyl rhyddhâd ar gais,

²⁴yno y dywedais innau.

O Dduw na thorr fy oes yn frau,

ynghanol dyddiau f’oedran:

Dy flynyddoedd di sydd erioed,

o oed i oed y byddan.

²⁵Di yn y dechrau dodaist sail,

odd’ isod adail daiar:

A chwmpas wybren uwch ein llaw,

yw gwaith dy ddwylaw hawddgar.

²⁶Darfyddant hwy, parhei di byth,

treuliant fel llyth trwssiadau.

²⁷Troi hwynt fel gwisg, llygru a wnant,

felly newidiant hwythau:

Tithau Arglwydd, yr un wyt ti,

a’th flwyddau ni ddarfyddant.

²⁸Holl blant dy weision gar dy fron,

a’i hwyrion a bresswyliant.